Αγαπητέ μου φίλε
Είναι εξαιρετικά πιθανό να μην έχουμε τις ίδιες απόψεις για
τη ζωή. Να μην έχουμε την ίδια πολιτική ιδεολογία. Την ίδια θρησκεία. Την ίδια
ποδοσφαιρική ομάδα. Την ίδια καταγωγή. Την ίδια ομάδα αίματος. Το ίδιο νούμερο
παπουτσιού. Τον ίδιο χαρακτήρα. Τον ίδιο θυμό. Η πιθανά την ίδια
εκφραστικότητα. Έχουμε όμως σίγουρα κάτι ίδιο.
Τη ζωή μας.
Δε θέλω ούτε να σε κρίνω, ούτε να σε κακοχαρακτηρίσω, ούτε να
σε κράξω μα και ούτε να πιστέψεις ότι σε θεωρώ κάτι χειρότερο από εμένα ή ακόμα
ακόμα ότι κάθομαι στον καθρέφτη μου και προσπαθώ μέσα από τη δική σου στάση να
κάνω τον εαυτό μου να αισθανθεί καλύτερος σου.
Έχω τις ίδιες πιθανότητες μαζί σου να νοσήσω, έχω τις ίδιες
πιθανότητες μαζί σου να γίνω το πιο ύπουλο από όλα, φορέας του ιού (!) και να
μην το καταλάβω καν, απλώς να το μεταφέρω προς πάσα κατεύθυνση. Έχω τις ίδιες
πιθανότητες μαζί σου να βρίσω, να σπάσω κάτι από τα νεύρα μου που είμαι
κλειδωμένος μέσα στο σπίτι και έχω σίγουρα τις ίδιες πιθανότητες να την ψωνίσω
και να βγω έξω και να πω σιγά μην τύχει σε εμένα ο ιός και να κάνω την
επανάσταση μου στο φινάλε σε αυτή την πίεση του εγκλεισμού. Εξάλλου λογίζομαι
κι εγώ στους σχετικά νέους, όποτε έχω το περιθώριο.
Αγαπητέ μου φίλε, δεν είναι εύκολο να μείνεις σπίτι. Ούτε για
εμένα είναι. Και είναι πιθανό απλά να μην έχεις ακόμα βρει εκείνο το πειστικό
επιχείρημα που σου χρειάζεται (για τη δική σου κρίση) έτσι ώστε να το κανείς
αγόγγυστα, με όρεξη και αγάπη. Επίτρεψε μου να προσπαθήσω να σου
δώσω ένα.
Ο λόγος που μας ζητούν να μείνουμε σπίτι και από εσένα και από
εμένα, δεν είναι γιατί πιθανά κινδυνεύεις ή κινδυνεύω. Είναι γιατί κινδυνεύουν
χιλιάδες άλλοι άνθρωποι. Είτε κοντινοί μας είτε και μακρινοί. Και σκέψου ποτέ
ακριβώς έκανες ακριβώς το ίδιο. Χωρίς να διαμαρτυρηθείς όμως! Το έκανες χωρίς
δεύτερη σκέψη! Ξέρεις πότε;
Όταν βρέθηκες στο δρόμο! Και οδηγούσες!
Μια μέρα ήσουν χαλαρός μέσα στο όμορφο αμάξι σου. Κρατώντας
το χέρι της συντρόφου σου. Ακούγοντας ωραία μουσική. Πηγαίνοντας πιθανά σε ένα
ωραίο εστιατόριο η κλαμπ. Ξαφνικά τι συνέβη;;
Άκουσες μια σειρήνα ασθενοφόρου να χτυπά μανιασμένα. Και εκεί
ξαφνικά βγήκες ΑΚΑΡΙΑΙΑ από τη συνθήκη που ήσουν, κοίταξες τον καθρέφτη σου,
έκανες γρήγορα στην άκρη και ακινητοποιήθηκες όσο χρειάστηκε για να επιτρέψεις
στο γιατρό να κάνει τη δουλειά του, το ασθενοφόρο να περάσει γρήγορα και με
ασφάλεια και ίσως να είπες και μέσα σου ψιθυριστά.. «μακάρι να γίνει καλά ο
άνθρωπος»
Ε, αυτό σου ζητάνε και μου ζητάνε και τώρα να κάνουμε! Τίποτα
άλλο! Αυτό είναι το νόημα στο μείνε σπίτι.
Για αυτό αγαπητέ μου φίλε, έλα να γίνουμε παρέα εκείνοι που
κάνουμε στην άκρη για να περάσει με ασφάλεια το ασθενοφόρο και όχι οι
εξυπνάκηδες που το ακολουθούν από πίσω μανιασμένα για να γλυτώσουν ντεμέκ από
την κίνηση. Δε μας αξίζει το δεύτερο ούτε σε εσένα, ούτε σε εμένα.
Αγαπητέ μου φίλε, σκοπός και στόχος είναι να μετρηθούμε το
καλοκαίρι και να μη λείπει κανείς από τους γύρω μας.
Και ελπίζω τότε να συμφωνήσουμε και σε κάτι ακόμα. Στην
παρακάτω κουβέντα του Γεωργίου Θεοτοκά, τσουγκρίζοντας τα ποτήρια μας.
«Αν έχετε μια ευγενική ψυχή, θα καταλάβετε μια μέρα πως η
μόνη δυνατή ευτυχία είναι η προσφορά του εαυτού σας»
Σε φιλώ
εγκάρδια
Θάνος Κ
Παπανικολάου